Prologus Maximus

No witajcie ponownie! XD
Dawno się nie udzielałam, tak wiem i żałuję. Ale nic straconego. Zaczynam, jak widać, nowe opowiadanie, ale tym razem w pojedynkę. Będzie strasznie smętne, ale postaram się was nie wpędzić w depresję XD Bohaterka jest dziwna, ma straszne wahania nastrojów i nie zdziwię się jak nie ogarniecie co jej leży na sercu. Dziękuję moim starym, wiernym czytelniczkom i, nie przedłużając, zapraszam na prolog. A. Do tej historii przyłożę się bardziej niż do Wiem co jem..., więc nie bójcie się XD Kocham was wszystkie.
~Draconis
-----------------------

Tęsknota. Całe moje życie składa się tylko i wyłącznie z niej. Gdy, czasem, opuszczała mnie by ustąpić miejsca nagłej fali miłości czy radości to nigdy na długo. Za każdym razem, gdy myślałam, że wreszcie się jej pozbyłam to ona atakowała ze zdwojoną siłą rujnując mój pieczołowicie odbudowywany świat. Siadałam wtedy w kącie, dzierżąc papierosa w drżących dłoniach i cierpliwie przyjmowałam razy, co jakiś czas przygryzając wargę i ocierając zapuchnięte od płaczu oczy, wierząc, że moje męki nie potrwają za długo i kiedyś za chmur wyjdzie słońce, sprawiając, że wreszcie zacznę być szczęśliwa. Tak. Pomimo tego wszystkiego, co mnie spotkało, nigdy nie straciłam nadziei. Nawet, gdy szalałam w bezsilnej furii, gdy waliłam pięściami w ściany i darłam się, że Boga nie ma, a jak jest to ma mnie w dupie. Gdy godzinami ślęczałam przy oknie obgryzając palce do krwi i czekałam aż, chociaż w oddali, pojawi się ta znajoma sylwetka. Nawet, gdy szłam, jako jeszcze nie kobieta, a już nie dziewczynka, w kondukcie żałobnym, blada, zbolała, patrząca na wszystko wielkimi oczami zaszczutego zwierzęcia, błagając, zaklinając bym to ja była w trumnie, by to mój koszmar się skończył. Nigdy. Nigdy nie przestałam wierzyć i ufać, że będzie lepiej. Mimo wszystko. Nadzieja zawsze czaiła się za rogiem by, w odpowiednim momencie, wyjść i wesprzeć mnie w każdej sytuacji. Jestem jej za to wdzięczna, bo tylko ona była ze mną, gdy jej najbardziej potrzebowałam. Na te 32 lat, które przeżyłam to aż za często.
Nigdy nie było mi łatwo. Tak właściwie to moje dzieciństwo skończyło się wraz ze śmiercią mojego ojca. Miałam wtedy nie więcej niż 12 lat. Jedni powiedzą, że to nie tak mało, ale ja czułam się wtedy jeszcze dzieckiem. Beztroskim szkrabem, pałętającym się po mieście i okolicznych lasach. Tata od zawsze był dla mnie autorytetem, świata poza nim nie widziałam. Za każdym razem, gdy przyjeżdżał, a często tego nie robił, to nie odstępowałam go na krok i prosiłam by mi coś opowiedział. A on wtedy śmiał się szczerze i targał mnie po głowie powtarzając, że jestem jego mała biedroneczką. I opowiadał. O demonstracjach, o życiu, o Bogu, o hipisach… O wszystkim i o niczym, w zależności od tego, na co miał w danym momencie ochotę. Zresztą temat nie był ważny. Dla mnie liczyło się to, że on jest ze mną i mogę słuchać jego głosu. Gdy dowiedziałam się, ze nie żyje to właśnie to mnie najbardziej ubodło. Że już więcej go nie usłyszę. Ja słuchałam zauroczona, z wypiekami na twarzy i powtarzałam w myślach, że kiedyś będę taka jak on. Wolna, zaangażowana w coś wielkiego i po prostu szczęśliwa. Nie wyszło. Oczywiście. Wierzyłam, że to, co robi tata było słuszne i po prostu chciałam, naprawdę pragnęłam, z całego serca, mu kiedyś dorównać. Oczami wyobraźni już widziałam siebie, jako polityka, myśliciela czy pustelnika. Miałam tysiące pomysłów na minutę i nie starczało mi czasu by je wszystkie spisywać. Nagle, pewnego słonecznego dnia wszystko się skończyło. Pamiętam, że bawiłam się w ogrodzie, gdy wybiegła mama, cała zapłakana i rzuciła we mnie najnowszym numerem jedynej gazety, którą prenumerowałyśmy. Później wsiadła do samochodu i odjechała. Nie widziałam jej wtedy przez tydzień. Rozwinęłam czasopismo i od razu rzucił mi się w oczy nagłówek: „Vincent Peak zamordowany w trakcie demonstracji przeciwko zalegalizowaniu ciężkich narkotyków”. To, co wydarzyło się później pamiętam jak przez mgłę. Padłam na kolana i klęczałam tak dopóty, dopóki nie znalazła mnie babcia. Przez kolejne trzy dni w ogóle nie wychodziłam z domu. Cały czas tylko leżałam i patrzyłam szklistym wzrokiem w sufit. Tak potrwałam do pogrzebu, który się odbył 18 maja 1974. Od tamtej pory było już tylko gorzej. Matka, po tygodniu picia, wróciła  by całą swoją gorycz przelać na mnie, swoją jedyną córkę. Zrobiła z mojego życia piekło. Oskarżała mnie o wszystko – o to, że trawa rośnie za wolno i że słońce za mocno grzeje. W tamtych czasach tyle razy od niej oberwałam, że dziwię się, że uciekłam dopiero pięć lat później.  Krzyczała, mówiła, że mnie nienawidzi, że to wszystko, co ją spotkało to moja wina i że żałuje, że mnie urodziła. Ogólnie poniżała mnie przy każdej okazji.  Czyli nic oryginalnego. Ona zawsze taka była - do bólu przewidywalna. Jedyną moją ostoją była babcia. Z jej emerytury żyłyśmy, bo matka wszystko przepijała. Jakie to niesprawiedliwe, że musiało minąć aż 12 lat bym się od niej raz na zawsze uwolniła. To smutne, że o własnej rodzicielce myślę w ten sposób, ale nie dała mi żadnego powodu, dla którego mogłabym zmienić o niej zdanie. Była przyczyną moich kłopotów i przez nią moje życie wygląda jak wygląda. Ona i ojciec, którego, pomimo wszystko, do tej pory podziwiam. Mam tylko nadzieję, że gdy umierał, katowany przez policjantów, to miał przed oczyma moje duże, wypełnione łzami, niebieskie oczy patrzące na niego z wyrzutem… Teraz, pomimo iż od tamtych wydarzeń minęło 20 lat i wiele się w międzyczasie wydarzyło, to wciąż nie mogę się z tym pogodzić. A jestem dorosłą, odpowiedzialną kobietą. Zgorzkniałą, lubiącą pławić się w swoim cierpieniu i kochającą wywlekać najgorsze wspomnienia i delektować się ich negatywnym przekazem. Jak łatwo…
- Mamo… Wszystko w porządku? – zza drzwi wyjrzała buzia o dużych, teraz zatroskanych, błękitnych oczach. Malec zaciskał rączki na framudze, aż zbielały mu kłykcie. Jedną nogą stał w pokoju, niepewny, nie wiedząc czy może przestąpić próg. Mimo iż miał dopiero pięć lat, to to wiele rozumiał i trudno mi było przed nim ukryć jak bardzo jest mi ciężko. Jego cieniutki głosik wyrwał mnie z transu. Niechętnie przeniosłam wzrok z gwieździstego, nocnego nieba na jego małą sylwetkę jednocześnie przywdziewając uśmiech. Tylko osoba, która znała mnie lepiej niż samego siebie lub naprawdę dobry obserwator, mógłby dostrzec na mojej twarzy cień minionych czasów i iskierki żalu w kącikach oczu.

- Tak, tak Jeffy. W jak najlepszym. Chodź, zrobię ci kolację. Mogą być grzanki? – chłopczyk od razu się rozweselił i podekscytowany podskoczył parę razy, bez namysłu odrzucając swoje dawne troski i wątpliwości. Na jego widok aż chciało się wybuchnąć śmiechem. Patrząc na niego wiedziałam, że mimo wszystko podjęłam dobrą decyzję. Nie ważne ile muszę przez to cierpieć. Ta radość na jego twarzy wynagradza mi, co dzień wszystkie smutki. Bo przecież najważniejsze jest jego szczęście i to by miał normalne, wspaniałe dzieciństwo, jakiego ja nie miałam. Z dala od jego ojca i całego tego medialnego szumu. Tak po prostu było lepiej. I łatwiej. Dla wszystkich. Zgasiłam papierosa, chwyciłam synka za rękę, rzuciłam jeszcze ostatnie, tęskne spojrzenie na niebo i już nas nie było.

Wkrótce się zobaczymy kochanie. Nie ważne za ile, ale w końcu będzie tak jak być powinno. Kiedyś na pewno.

------------------------

Bardzo proszę o komentarze. Chciałabym wiedzieć czy wam się podoba czy pisanie tego nie ma sensu, bo jest jeszcze gorsze niż Wiem co jem...
~Draconis