1.

Przepraszam, że nie dodałam wcześniej, ale nie dość, że nie miałam internetu to jeszcze zastój twórczy. Ale jest, w końcu. Nie do końca taki jaki bym chciała, ale mogło być gorzej. Dziękuję za wasze ostatnie miłe komentarze i proszę o więcej jeśli można ^^ Tekst pisany kursywą to wcześniejsze wydarzenia.

-------------------------------------------------
By zrozumieć sens tej historii musimy się cofnąć do roku 1985 albo nawet wcześniej. 

                                                           ***

Wpił się w moje wargi zachłannie. Tęsknie. Przyciągając moje ciało najbliżej jak się dało. Jakby chciał byśmy byli jednym, a nie dwoma, odmiennymi bytami. W tym pocałunku zawarte było wszystko, co chcieliśmy sobie powiedzieć. Wszystkie te niewypowiedziane słowa, które raniły pomimo i właśnie, dlatego, że nie zostały wypowiedziane. Całe uczucie, ból, nienawiść i żal. W tej jednej chwili wyjaśniliśmy sobie wszystko, co pozostawało niejasne, przez długie lata. 

Coraz łapczywiej mnie zagarniał. Delektował się smakiem moich warg. Oddech miał przyśpieszony. Całował mnie tak jakby nic innego się nie liczyło. Tylko my, tu, teraz, w tym ciasnym pokoiku. Jakby nie było jutra. Bo dla nas miało go nie być. Obydwoje wiedzieliśmy, że to nasze ostatnie spotkanie, że więcej się nie zobaczymy. To bolało, jakby ci ktoś serce rozrywał rozgrzanymi do czerwoności szczypcami. Dlatego też próbował, ten ostatni raz, jednocześnie, zapamiętać mój zapach, miękkość mej skóry i delikatność ust. Zachłystywał się mną. Wiedziałam, że mu wciąż zależy, że nie rozumie moich pobudek. Ale dla mnie to już nie było to samo… Coś się wypaliło, skończyło. Tak jak się kończy dzień, a po nim przychodzi noc. Tak samo miało być ze mną. To przyszło nagle, niespodziewanie. Rujnując i niszcząc wszystko. Nad czym usilnie pracowałam. Co pielęgnowałam i doglądałam.
On cierpiał. Ja czułam się jakbym, po długiej wędrówce pod górę, zrzucała kamień z barków i zaczynała nowy rozdział życia. Wszystko od nowa. Ale jednak łzy spływały mi ciurkiem po twarzy. Wiem, że jemu też parę pociekło. Drżały mu ręce, gdy próbował odpiąć guziki mojej koszuli. Powstrzymałam go. Spojrzał na mnie w z bólem. Spuściłam wzrok. Na to jeszcze nie byłam gotowa.
- Arian…
Nie pozwoliłam mu skończyć. Teraz już nie było odwrotu. Zamknęłam mu usta delikatnym pocałunkiem.
A potem wyszłam. Z miękkimi kolanami, wciąż oszołomiona. Z myślami galopującymi jak stado mustangów i sercem wygrywającym wariackie tępo. Ale nie odwróciłam się. Ani razu. Nie wiedziałam gdzie idę, ale jednego byłam pewna. Kiedyś pożałuję tej decyzji. Na pewno. Mogę się założyć, że wkrótce będę go znowu potrzebować, a jego już przy mnie nie będzie. Od teraz, chociażbym nie wiem jak chciała i nie ważne, jakie wspomnienia wiążą mnie ściśle z tym miejscem, to Motley House nie mogę więcej nazwać swoim domem. 

                                                                 ***

Świt w Los Angeles wstawał powoli, ospale jakby całą noc spędził w którymś z okolicznych klubów. Powolutku, nie śpiesząc się na horyzoncie pojawił się zarys słońca – wpierw malutka, ledwie widoczna świecąca łuna, która stopniowo wydoroślała by pokazać nam się w całej swej okazałości.  Zawsze zaczynało oświetlać miasto od samej góry – najpierw wzgórza Hollywood, a na końcu takie ulice jak Sunset Boulvard. Tym sposobem, jeszcze na parę minut dłużej, pozwalało nam myśleć, że Miasto Aniołów to jednak piękne miejsce, pozbawione całego tego show biznesowego, narkotycznego i alkoholowego płaszcza, którym codziennie się okrywało. Tak, nie ma nic wspanialszego niż poranki w tej części Kalifornii.

Dzisiaj było dokładnie tak samo. A może nawet lepiej, bo była to jednak upragniona sobota i mało kto o tej godzinie robił cokolwiek innego niż spanie. Nawet Sunset było wyjątkowo spokojne.  Jak na nie to aż zbyt spokojne. Muśnięte ciepłymi promieniami wyglądało tak sielsko i błogo, że przywodziło na myśl jedną z dróg znajdujących się w małych, wiejskich miasteczkach.  Strumienie światła wdzierały się również, zza do połowy zasuniętej firanki, do jednego z mieszkań znajdujących się na tejże ulicy, ukazując wszem i wobec jakie to bezwstydne życie prowadzą jego właściciele. I jakie beztroskie. Promyczki po kolej ujawniały każdy grzech mieszkańców – brudną, zawaloną śmieciami, butelkami, kiepami a nawet strzykawkami podłogę, ciała - niektóre nawet całkiem nagie- splecione w miłosnych uściskach, rozbity żyrandol dumnie leżący na, klejącym się od whisky, stole, różnego rodzaju niezidentyfikowane plamy znajdujące się dosłownie wszędzie, rozbite płyty winylowe wraz z porysowaną gitarą akustyczną, obdrapane kanapy, z których wychodził plusz, a wreszcie -niemiłosiernie umorusany, miejscami po podpalany, materac, na którym wylegiwał się całkiem wysoki, szczupły brunet delektując się papierosem i patrząc z uśmiechem w sufit. Chłopak właśnie analizował całe swoje dotychczasowe życie i z zadowoleniem stwierdził, że było on wcale nie najgorsze. A najlepsze było to, że niedługo zacznie robić to, co zawsze chciał – a mianowicie jeździć w trasy. Czuł to, po prostu podskórnie czuł, że niedługo wydarzy się coś, co zawarzy na jego żywocie i obróci je o 360®. I miał skrytą nadzieję, że chodzi właśnie o sfinalizowanie kontraktu, którego nie mogą zamknąć już od przeszło miesiąca. Bo cóż innego mogłoby to być? Nowy Gibson to oczywiście drastyczna i ekscytująca zmiana, ale ona wcale nie przewraca niczego do góry nogami. Ona nic nie zmienia. Nie ważne czy by miał nową czy starą gitarę to i tak pozostaje młodym grajkiem, który poza występami w Roxy czy Rainbow nie ma na co liczyć. Wsłuchał się chwilę w bicie swego serca i poczekał na tej miły dreszcz, który nie odpuszczał go odkąd się obudził.  Tak, to na pewno chodzi o współpracę z Geffen. Zawsze słuchał się swojego instynktu i respektował te przeczucia, co go od czasu do czasu nawiedzały. Jak dotąd nigdy się na nich nie zawiódł, a wręcz przeciwnie – często pokazywały mu najlepszą z możliwych dróg. Przeciągnął się jak stary kot i założył ręce pod głowę. Zamierzał się trochę przespać, bo w nocy jakoś nie było kiedy. Trzeba było się zająć między innymi pięknymi kobietami, co go ciągle nagabywały. A ta jedna to taka zmysłowa była… Uśmiechnął się łobuzersko i już miał zasnąć rozpamiętując minione wydarzenia, gdy nagle rozległ się łomot i ktoś zakrzyknął podekscytowanym głosem:

- Kurwa chłopaki mamy ją! Słyszycie?! Mamy! Dajcie mi cholera jasna papierosa, bo nie wytrzymam! – jakaś ciemna masa wyskoczyła nagle z korytarza, potykając się uprzednio o stos pustych butelek, i wtarabaniła się do pokoju. Chłopak mruknął zirytowany, ale otworzył oko by zorientować się, kto śmiał zakłócić mu odpoczynek i co za wieści przynosi. Ujrzał niezbyt wysokiego blondyna i od razu zorientował się, że już raczej się dzisiaj nie wyśpi.

- O co tyle krzyku? – burknęło jedno z ciał i odgarnęło z twarzy burzę loczków ukazując ciemne, teraz zaspane oczy.

- Sfinalizowaliśmy kontrakt! Mamy wreszcie menagera! Znaleźli ją, słyszycie? – posłaniec nie mógł opanować ekscytacji i zaczął rytmicznie podskakiwać, co jakiś czas wdeptując w kolejnego człowieka.

- O kurwa – szepnęło z podziwem ciało i zaraz dodało – A ty to skąd niby wiesz?

Blondasek wyprostował się i dumnie wypiął klatkę piersiową patrząc na kolegów z pogardą i wyższością.

- Bo to do mnie. DO MNIE. Zadzwonił Dave i życzył nam miłej współpracy z Panią manager.

- Bo tylko ty masz w pokoju telefon kretynie. I jesteś chujem  – ruda czupryna też, oczywiście, musiała wtrącić swoje trzy grosze. Co z tego, że bez sensu, skoro się odezwał?

Po pokoju rozszedł się rechot. Z blondynka uszło całe powietrze. Przygryzł wargę jak zawsze, gdy rozpatrywał jakiś szalenie trudny problem i podrapał się po głowie. Po chwili oczy ponownie rozjaśniły mu się, a na twarz wypłynął szeroki uśmiech.

- Tylko to mną Dave kazał jej się najbardziej opiekować!

- Świetnie, czyli pewnie będzie cię karmić butelką i będziesz musiał wracać do domu przed 20. I tak nie poruchasz stary. W sumie to żadna strata, bo nie masz, czym.

Posłaniec wkurzył się nie na żarty. Kopnął ognistą głowę swoim znoszonym adidasem i wyszedł z mieszkania, obrażony na cały świat, głośno trzaskając drzwiami.

- O jednego idiotę mniej w pokoju – ziewnął brunet zamykając ponownie oczy. Jeszcze raz miał rację. Po tylu żmudnych dniach oczekiwania wreszcie zaczną działać. Jedno go tylko szalenie zainteresowało – Skoro to kobieta to ciekawe czy ładna? Po paru minutach porzucił rozmyślania, odwrócił się ze skrzypieniem sprężyn na drugi bok i zapadł w płytki sen.

Nie ma nic piękniejszego niż poranki w tej części Kalifornii. A takie, które na zawsze zmieniają ludzkie losy, są jeszcze wspanialsze.